Za co odpowiada kreatynina?

Badanie krwi może dostarczyć informacji o infekcjach, anemii, stanach zapalnych czy chorobach krwi. Przeprowadzenie takiego badania w surowicy może pomóc również w ocenie kondycji nerek oraz diagnozie chorób i monitorowaniu procesu ich leczenia.

Produkt uboczny przemiany materii

Jednym z produktów przemiany materii jest kreatynina. Występuje zarówno we krwi, jak i w moczu. Powstaje w mięśniach szkieletowych i jest pochodną kreatyny – związku odpowiedzialnego za dostarczenie energii do mięśni. Jej stężenie jest uzależnione od masy mięśniowej (u mężczyzn jest wyższe niż u kobiet) oraz od sprawności wydalniczej nerek. Każdego dnia, około 1-2% kreatyny przekształca się w kreatyninę, która z kolei jest filtrowana przez nerki i wydalana wraz z moczem. Badanie na stężenie tego związku chemicznego wykonuje się w surowicy poprzez badanie krwi. Służy ono głównie do oceny kondycji nerek oraz w celu rozpoznania ewentualnych chorób nerek, a także w celu kontrolowania przebiegu leczenia chorób z nimi związanych. Jeżeli ich praca przebiega niewłaściwie, stężenie kreatyniny we krwi jest wysokie. Dzieje się tak ze względu na to, że nie jest prawidłowo wydalana z ustroju.

Oprócz diagnozowania przewlekłych i ostrych chorób nerek, badanie stężenia kreatyniny we krwi może pomóc w wykryciu niewydolności krążenia, cukrzycy czy w celu monitorowania nadciśnienia tętniczego. Może świadczyć o odwodnieniu organizmu, uszkodzeniu tkanki mięśniowej czy problemie z ciążą (eklampsja – rzucawka ciążowa). Niskie stężenie może się pojawić w wyniku wyniszczenia organizmu poprzez niedożywienie lub leczenie sterydami. Zdarza się, że świadczy o chorobach prowadzących do zaniku mięśni lub miastenii – choroby osłabiającej mięśnie i ogólną kondycję fizyczną. Lekarz, w celu bardziej precyzyjnego określenia przyczyny dolegliwości, może zlecić wykonanie badania wskazującego na dobowe wydalanie kreatyniny.

Normy stężenia keratyniny we krwi

Właściwe stężenie kreatyniny dla kobiet wynosi od 0,6 do 1,1 mg/dl, dla mężczyzn od 0,7 do 1,3 mg/dl. Zazwyczaj stosuje się jednak uniwersalny wskaźnik dla obu płci wynoszący od 0,6 do 1,3 mg/dl. Rozbieżności wynikające z rozdzielenia prawidłowego stężenia na płci, wynikają z masy mięśniowej (kobiety mają jej mniej od mężczyzn), ale także brana pod uwagę jest ogólna waga danej osoby.